DEDESİNİN BONCUĞU

Çorak bir yerde, kendiliğinden açan çiçekmişim de bütün inancımı, sevincimi, mutluluğumu, hayallerimi budamışlar. Ondandır hüzün yeşermişim hep... Ama en güzel çiçek benmişim, en güzel ben kokmuşum ve en dik ben durmuşum... Kırıldığım yerden yeşermeyi öğrenmişim ve hep gülmüşüm, öldüm dediğim yerde almışım en güçlü nefesimi. Ve düştüğüm yerlerde daha sağlam kalkmışım ayağa... Göstermemişim yaralarımı, hep ben sarmışım... Çabucak büyümüşüm, yorulmuşum ama pes etmemiş, kendimden gayrısına da eyvallah etmemişim... Tozlu raflara kaldırmışım tüm ukdelerimi, arada çıkarmış tozunu almış, biraz ağlamış yine yerine saklamışım... Ve hep, Allah'a sığınıp, vicdanıma yaslanmışım...

Zeynep AKIN