TOPRAK KOKUSU

TOPRAK KOKUSU

Hayatımız boyunca kokular peşinde koşarız.
Kimimiz ayağımız takıldığı zaman, bulmak istediğimiz baba kokusunu ve anne kokusunu ararız.
Kimimiz de evlat kokusunun peşinde sürdürür hayatını.
Bazılarımız da bir tene sarılmış koku ile döndürür başını.
Sevgili kokusu…
Baş döndürücü güzelliği ile insana sevdiği tarafından armağan edilen.
Ama tüm kokular kendini bir gün, ilk kokunun yerine bırakır.
İnsanın yaradılışında ki toprak kokusuna.
Maalesef ki bir gün hepimiz sevdiklerimiz den kalan son kokuyu çekeriz ciğerlerimize. Toprağın üstüne düşen bir yağmur tanesi kaybettiğimiz sevdiklerimizin kokusunu taşır burnumuza.
Sevdiklerimiz tarafından bize bırakılan son kokuydu, Toprak Kokusu.
Hayatı dört mevsime sığdırıp kendi hikâyelerini kovalayanların başlangıç noktasıydı, varış noktası.
Eninde sonunda kazandığı şeyi kaybedeceğini bilenler, en başında onu kazanmaktan daha çok korkarlar. Sonu ölüm ile bitecek hiçbir hikâyenin mutlu sonu olamazdı.
Birisi sizin gözlerinizde hayat bulurken, siz onun gözlerinin içine bakarak “Ben ölüyorum” nasıl diyebilirsiniz ki.
Hiçbir mutluluğun kapatamadığı acının kendisi ölümdü. Mutluluğu bir kenara bırakıp o an ki acıyı, bir sonraki büyük acı ile kapatmaya başladılar. Sırasıyla birbirlerine kendi yaralarını gösterdiler. Acıları soğusun diye birbirlerinin açık olan yaralarına üflediler.