ÖN SÖZ   

Her kitap, bir kalbin attığı ayrı bir ritimdir. Benim ilk nefesim “Vuslata Gerçek Kala” ile başladı. Anka kuşunun küllerinden yeniden doğduğu yerde, ben de olmalıydım; pusulayı kavrayarak yönümü buldum. O pusula bana yalnızca yol göstermedi, kalemimin ateşini de tutuşturdu.

İkinci nefesim “Anne Gibi Tarifsiz” oldu. Onu da kalemimle gülümsemeye başladım; bir çınar gibi kök saldım derinliğine. Güneşe uzanan dallarımda çocuklarım, kardeşlerim, sevdiklerim vardı. Her nefes, düşlediğim ve uzanıp kurduğum köprüydü. Kalemim artık sadece bana değil, yolumdakilere, herkese nefes veriyordu.

Üçüncü nefesim, babama verdiğim söz üzerine “Kırdım Zincirlerini Baba” idi. Kollarımdaki kelepçeleri kopartırken, şiirlerimde geleceğe de söz veriyordum.

Ve şimdi… “Dördüncü Nefes.” Bu nefes, önceki üç nefesin birleşip göğe yükselen yankısıdır. Artık yalnızca kelimelerle nefes almıyor, nefesimin kendisini kelimelere dönüştürüyorum. Bu kitap; hayallerinin peşinde koşan, ülkesine iz bırakmak isteyen bir kalbin damarından atışı… Hem yara, hem de bir şifa; hem kayboluş, hem de yeniden doğuştur.

Bu kitabın sayfalarında sadece kelimeler değil; benim kalbim, mücadelem, hayalim ve nefesim var. Ve belki de bu nefes, sizlere de bir nefes olur.

Saygılarımla.

            Figen GÜLER