Gökyüzünden Gelen Ölüm

Kandahar’da sabahlar, geceyle gündüz arasındaki o ince çizgiden doğardı. Henüz güneş bile ufukta belirmemişken, gökyüzü çoktan uyanmış olurdu. Ama bu uyanış, berrak bir aydınlıkla değil, rüzgârın taşıdığı ince tozun göğe serptiği puslu bir griyle olurdu. Bu gri, şehri ne tamamen karanlıkta bırakır ne de tam aydınlatır; ışıkla gölge arasında, kararsız bir rüya gibi asılı tutardı.

Toz, bu şehrin hem yükü hem de kimliğiydi. Rüzgârla evlerin pencerelerinden içeri girer, avluların taşlarına siner, pazardaki kumaşların arasına yerleşirdi. İnsanların saç tellerine, ellerinin çizgilerine, elbiselerinin katlarına kadar işleyen bu ince zerreler, zamanla görünmezleşirdi; bir süre sonra kimse onları fark etmezdi.

O sabah da rüzgâr, uzak dağların soğuk nefesini taşıyarak şehre iniyordu. İnce toz tabakası, ufka yaklaşan ışığı yumuşatıyor, gökyüzüne bulanık bir perde çekiyordu. Sokaklar sessizdi; kapalı ahşap kapıların ardında, evlerin içindeki hazırlıklar sessizce başlıyordu. Bir horozun ötüşü, ardından uzak bir çekiç sesi duyulurdu; sabahın ilk işaretleri bunlardı.

...